Deze zomer streek ik met mijn gezin neer in Noord-Limburg —  meer rust, ruimte en natuur. Een diepe ademhaling na een druk hoofdstuk.  

Ik heb lang gedacht dat “thuis” een plek was. Een huis met een vaste bank, een keuken waar de geur van koffie blijft hangen, een straat waar je iedereen kent. 

Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik besef: thuis is helemaal geen plek. Het is een gevoel. 

Ik heb me thuis gevoeld in een stad waar ik niemand kende, gewoon omdat de mensen om me heen me welkom lieten voelen. En ik heb me ook weleens vreemd gevoeld op de plek waar ik zogenaamd “hoorde” te zijn. Het heeft me geleerd dat thuis niet iets is wat je bezit — het is iets wat je meeneemt. 

Er is een gezegde: “Home is where you park it.” En daar zit zoveel waarheid in. Of je nu in een huis woont, een busje, of steeds onderweg bent — thuis is waar jij besluit te landen. Het zit in de mensen met wie je lacht, in gesprekken die blijven hangen, in kleine momenten waarop je even helemaal jezelf kunt zijn.

Thuis gaat niet over stenen of postcodes. Het gaat over verbinding. Over kunnen ademen, over gezien worden, over samen eten en samen stil zijn. Over dat ene gevoel van: ja, hier hoor ik nu even te zijn. Misschien is dat wel het mooiste aan thuis — dat het steeds verandert, met jou mee. Dat het niet vastzit aan één plek, maar groeit met elke ontmoeting, elk nieuw begin. 

Thuis is niet waar je bent. 

Thuis is dat je er bent.

Warme groet, Stefan